อ่านพระคัมภีร์เปรียบดั่งกินอาหาร... เหรอ??

พระเยซูตรัสกับพวกเขาว่า "เราเป็นอาหารแห่งชีวิต ฅนที่มาหาเราจะไม่หิว และฅนที่วางใจในเราจะไม่กระหายอีกเลย"

พระธรรมยอห์น บทที่ ๖ ข้อ ๓๕

เรามักได้ยินคำสอนที่ว่า การอ่านพระคัมภีร์เปรียบดั่งการกินอาหาร

ซึ่งจะช่วยให้จิตวิญญาณเราเติบโตขึ้น เราจึงควรอ่านพระคัมภีร์ทุกวัน
คำพูดนี้สะท้อนความเข้าใจผิดของเราเองเรื่องหนึ่ง... เรื่องอาหาร

เราเข้าใจว่าอาหารเป็นสิ่งจำเป็น
ความจริงแล้ว ไม่ใช่

ร่างกายไม่ได้ต้องการ อาหาร

ร่างกายต้องการ สารอาหาร ต่างหาก

อาหาร คือ ภาชนะที่บรรจุสารอาหารไว้ข้างใน

ซึ่งไม่แน่เสมอไปว่า การที่เราได้รับอาหาร จะเท่ากับเราได้สารอาหาร

เช่นเดียวกัน
สิ่งที่จิตวิญญาณต้องการคืออะไร การรู้พระวจนะคำพระเจ้า... อย่างนั้นหรือ

เรามักเข้าใจว่า เมื่อเรากินอาหาร เราก็จะเติบโตขึ้น

เพราะเราจะได้รับสารอาหารที่ร่างกายต้องการ

เราเข้าใจอย่างนั้น เพราะเราเรียนมาอย่างนั้น...

หากเรากิน เนื้อสัตว์ เราจะได้ โปรตีน
หากเรากิน ข้าว เราจะได้ แป้ง
หากเรากิน ผัก เราจะได้ เกลือแร่
หากเรากิน ผลไม้ เราจะได้ วิตามิน

ทั้งที่ในความเป็นจริง อกไก่ กับ หมูเนื้อแดง ให้โปรตีนต่างกัน
น้ำมันพืชผ่านกรรมวิธี กับ น้ำมันหมูใช้ซ้ำค้างคืน ให้ไขมันเลวไม่ต่างกัน
ข้าวขัดขาว กับ ข้าวแดง ให้แป้งและนํ้าตาลต่างกัน (มาก)
ผักแต่ละชนิดให้เกลือแร่ต่างกัน
ผลไม้ เมื่อเก็บมาจากต้นแล้ว 1 วัน วิตามินก็แทบไม่เหลือแล้ว
นี่ยังไม่นับรวม สารเร่งเนื้อแดง ฮอร์โมนเร่งโต ยาฆ่าเชื้อรา ยาฆ่าแมลง ฟอร์มาลิน และสารเคมีนู่นนี่นั่นโน่นที่ปนเปื้อนมากับ อาหาร ที่เรากินเข้าไปและเข้าใจว่าเป็นประโยชน์กับร่างกาย

(และไม่ต้องพูดถึง สินค้าโลวแฟท หรือ โปรตีนสูง ที่อุดมไปด้วยน้ำตาล)

หลายคนตั้งใจดี ชอบฟังเทศนา ชอบเรียนพระคัมภีร์ เพราะเข้าใจว่าจะเป็นประโยชน์และช่วยให้จิตวิญญาณของตนเติบโตขึ้น

จึงพยายามขวนขวายรู้เยอะๆ กินเยอะๆ จนบางคนเผลอเป็นดั่งที่พระเจ้าเตือนไว้แล้วว่า "ความรู้ทำให้ลำพองขึ้น"

การรู้พระวจนะคำของพระเจ้านั้นดีครับ ผมไม่ได้ต่อต้าน เพียงแต่ผมกำลังบอกว่า นั่นไม่เพียงพอ

พระคัมภีร์แสดงให้เราเห็น ให้เรารู้ความจริงว่าเป็นอย่างไร เป็นดั่งป้ายบอกทาง หรือประตูที่ใช้เปิดออก

เพื่อให้เรามีประสบการณ์กับความจริงนั้นๆ

ซึ่งการมีประสบการณ์ส่วนตัวกับพระเจ้า นั่นต่างหาก คือ สารอาหารแก่จิตวิญญาณของมนุษย์

อย่าให้เราหลงสบายใจว่า เรากินอาหารแล้ว จนลืมคิดต่อว่า เราได้รับสารอาหารแล้วหรือยัง

อาหารที่เรากินเข้าไป มันผ่านกระบวนการปรุงแต่งเสียจนแทบจะเหลือแต่ ซาก เท่านั้นหรือเปล่า

ซึ่งหากเป็นอย่างนั้น... อนิจจา อนิจจา อนิจจา

แต่ละวัน เราไม่ได้ต้องการ สารอาหาร มากเท่าไหร่นักหรอกครับ

แค่ให้เพียงพอ มีคุณภาพ และ ได้รับอย่างสม่ำเสมอ

เท่านี้ ชีวิตของเราก็จะแข็งแรงละฮะ

ท้ายที่สุดแล้ว

ผมก็เห็นด้วย หากจะเปรียบการอ่านพระวจนะคำของพระเจ้าเป็นดั่งการกินอาหาร

เพียงแต่ต้องพูดให้จบว่า สาระสำคัญของอาหารนั้น อยู่ที่สารอาหาร

อาหารที่ดี สด ใหม่ ได้รับการปรุงอย่างพิธีพิถันเท่านั้น จึงจะยังคงอุดมไปด้วย สารอาหาร

ซึ่งต้องการพ่อครัวในตำนานอย่าง พระวิญญาณบริสุทธิ์ เป็นผู้ปรุงให้เรา

เผื่อใครรู้จักนักเทศน์ขวัญใจผมที่ชื่อ Tozer ลองอ่านบทบรรณาธิการของเขาดูก็ได้นะฮะ เขาเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้ http://www.worldinvisible.com/library/tozer/5f00.0888/5f00.0888.p.htm

Biblical Learning: Negotiation

ใน ปฐมกาล 23-24 กล่าวถึงเหตุการณ์ตอนที่ อับราฮัมหาภรรยาให้อิสอัค ลูกชายของเขา
ส่วนใน ปฐมกาล 25 กล่าวถึงเหตุการณ์ เอซาวขายสิทธิบุตรหัวปีให้แก่ยาโคบ โดยยอมแลกกับถั่วแดงต้ม ทั้งสองคนต่างก็เป็นลูกของอิสอัค

สิ่งที่ได้เรียนรู้จากกรณีที่หัวหน้าคนใช้หาภรรยาให้ลูกชายของนาย ก็คือ


1. ก่อนการเจรจาต่อรอง ต้องรู้ก่อนว่า เราต้องการ และไม่ต้องการ อะไร

• อับราฮัม กำหนดชัดเจนว่า ต้องการอะไร และไม่ต้องการอะไร

2. จงมั่นใจในพระสัญญาของพระเจ้า และวางใจพระเจ้าว่า

กำลังนำชีวิตของเราให้ประสบความสำเร็จ

3. ต้องรู้พฤติกรรมและความสนใจของกลุ่มเป้าหมาย/คู่เจรจา

ถ้าไม่รู้ จงเริ่มต้นที่ไหนซักแห่ง ซึ่งน่าจะมีคนที่เราต้องการอยู่

• บ่อน้ำในเวลาเย็น คือ ที่รวมของผู้หญิงขยันในยุคสมัยนั้น

4. ทดสอบว่าใช่สิ่งที่เราต้องการจริงหรือไม่ ถ้าใช่จงตอบแทนมากกว่าสิ่งที่ได้

• แหวนและเครื่องประดับ ตอบแทน น้ำดื่ม ซึ่ง เรเบคา ตักมาให้

5. มุ่งหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจ และตรวจความสนใจ

• ถามหาบิดา และถามหาที่นอน

6. จงแสดงความน่าเชื่อถือให้คู่เจรจาเห็น

• พ่อของเรเบคา ได้เห็นแหวน เห็นกำไร ที่ลูกสาวได้รับ ก็รีบวิ่งออกมาต้อนรับ

7. เข้าประเด็น อย่าอ้อมค้อม

• ขอคุยธุระก่อนเลย ถ้าผ่อนคลายก่อน อาจเสียงาน
• ถ้าไม่ใช่ จะได้รีบไป

8. จงเป็นนักเล่าเรื่อง จูงใจเขาด้วยเรื่องที่เป็น value และ needs/wants

สิ่งที่อีกฝ่ายให้ความสำคัญ/ต้องการ

เราต้องชนะใจทั้งคนทำงานและคนที่มีอำนาจตัดสินใจ

• พระเจ้าเรียกอับราฮัมให้ออกไป
• พระเจ้าอวยพรให้ร่ำรวย มีอูฐ แพะ แกะ ลา ข้าทาสบริวาร (เล่าซะเห็นภาพ)
• แล้วทั้งหมดนี้จะยกให้ลูกชายเพียงคนเดียว
• และฉันจะมาขอลูกสาวเธอให้ลูกชายเจ้านายฉัน (หมัดน้อก!)

9. เปิดทางปฏิเสธให้คู่เจรจา รักษาความสัมพันธ์ที่ดีแก่กัน

อาจจบด้วยงานเลี้ยงฉลองดีล หรืองานเลี้ยงฉลองความสัมพันธ์

• บอกฉันมา ว่าคิดอย่างไร
• ถ้าไม่โอเค ฉันจะไปต่อ ไม่ว่ากัน

10. เมื่อปิดดีลแล้ว ไม่มีการต่อรอง ปิดโอกาสการเปลี่ยนใจ

โดยให้อ้างเหตุผลที่เกี่ยวกับ value ของเขา

• จะมาขอให้ลูกสาวอยู่ก่อน ไม่ได้
• ตกลงกันแล้ว ต้องมีผลทันที

เพิ่มเติมจากกรณีเอซาว-ยาโคบ ก็คือ

• การเจรจาไม่ควรทำในช่วงเวลาที่เราไม่พร้อม (กลับกัน ควรเจรจาในช่วงเวลาที่เราได้เปรียบ)
• - คนที่มีความรู้มากกว่า มักได้เปรียบในการเจรจา (ยาโคบรู้ความสำคัญของสิทธิบุตรหัวปี เอซาวไม่รู้)
• - การแลกเปลี่ยน / ผลของการเจรจา เกิดขึ้น หลังจากมี สัญญา ที่แข็งแรงแล้วเท่านั้น

นอกจากนั้นก็ยังได้ข้อคิดเรื่อง การมอบหมายงานด้วย หากเราต้องการให้งานสำเร็จ เราต้อง

1. มอบหมายงานให้คนที่ไว้ใจได้ เป็นคนดี สัตย์ซื่อ
2. มอบหมายงานให้คนที่วางใจได้ เป็นคนฉลาด เก่ง เชี่ยวชาญ มีประสบการณ์

ซึ่งในยุคสมัยนี้ ดูจะหาได้ยากเหลือเกิน คนที่ทั้ง ไว้ใจ และ วางใจ ได้

จุดเปลี่ยน

เราทุกฅน ต่างมีช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต
ที่ส่งผลต่อชีวิตของเราที่เหลืออยู่อีกทั้งชีวิต
เป็นประสบการณ์ซึ่งส่งผลแก่ชีวิตของเราให้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เราเรียกเหตุการณ์ลักษณะนั้นว่า จุดเปลี่ยน (turning point)

โดยปกติ ชีวิตฅนเราจะมาถึงจุดเปลี่ยน
เมื่อมีเหตุการณ์สำคัญๆ เกิดขึ้น แล้วส่งผลกระทบชีวิตของเรา
เช่น ย้ายโรงเรียน เปลี่ยนงาน มีแฟนหรือเลิกกับแฟน
แต่งงานหรือหย่า ฅนสำคัญในครอบครัวเสียชีวิตหรือมีลูก
ย้ายบ้าน ออกจากงานฯลฯ
ไม่ว่าจะเหตุการณ์เล็กหรือใหญ่ สำคัญว่าเรา "รู้สึก"
และทำให้เราตระหนักว่า เราใช้ชีวิตเหมือนเดิมอีกต่อไปไม่ได้แล้ว

สำหรับฅนที่รู้จักพระเจ้า จุดเปลี่ยนของชีวิตจะเกิดขึ้นได้บ่อยครั้งกว่า
ทุกครั้งเมื่อเราพบกับพระเจ้า ชีวิตของเราจะเปลี่ยนไป
ไม่เหมือนเดิมอีกตลอดกาล

โมเสส พบกับพระเจ้า ณ พุ่มไม้ติดไฟแต่ไม่ไหม้
จากฅนขี้กลัว พูดติดอ่าง เขากลายเป็นผู้นำชนชาติ
ผู้ที่หาญกล้าต่อรองกับฟาโรห์ผู้ทรงอานุภาพในยุคสมัยนั้น

อัครทูตเปาโล พบพระเจ้าบนถนน ขณะเดินทางเพื่อไปข่มเหงคริสเตียน
เขาตาบอดไป ๓ วัน แต่หลังจากนั้น เขากลายเป็นผู้เผยแผ่ ข่าวดี ของพระเจ้า
เป็นผู้เทศนาสอนคริสเตียนให้เติบโตขึ้นในพระคุณพระเจ้า
เป็นผู้ที่มีผลมากฅนหนึ่งในประวัติศาสตร์คริสตจักร

เมื่อเดือนตุลาคม 1999
ผมเกิดความสับสนระหว่างเสียงของพระเจ้ากับเสียงของผู้เลี้ยง
เมื่อสองเสียงซึ่งน่าจะเป็นไปในทิศทางเดียวกันกลับไม่สอดคล้องกัน
ด้วยนิสัยของผม ผมจะหยุดเดินเมื่อสงสัยหรืองง เพื่อคลี่คลายความไม่รู้นั้น
ประกอบกับผมเห็นบางเรื่องในคริสตจักร ซึ่งผมคิดว่าเป็นปัญหา
ผมเชื่อว่า ถ้าเด็กๆ อย่างเรายังเห็น ผู้ที่เติบโตกว่าเราก็น่าจะเห็น
แล้วทำไมถึงไม่จัดการหรือทำอะไรเพื่อแก้ไขบ้าง

ผมหยุดไปคริสตจักรประมาณ ๕ เดือน
ใช้ชีวิตอย่างปกติสุขเหมือนฅนไม่รู้จักกับพระเจ้าทั่วๆ ไป

จนกระทั่งเย็นวันหนึ่ง ขณะกำลังอาบน้ำ
อยู่ๆ ผมก็คิดถึงพระเจ้า ผมรำพึงในใจว่า "ไม่ได้คุยกันนานแล้วนะ พระองค์"
เหมือนพระเจ้าคงคอยผมอยู่
มีเสียงตอบกลับก้องขึ้นมาในใจของผม "พรุ่งนี้ ไปโบสถ์สิ จะพูดด้วย"

ผมเกิดความตระหนักรู้ถึงความอ่อนแอของตนเอง
และการขัดขวางที่จะเกิดขึ้นเพื่อไม่ให้ผมไปโบสถ์ในวันรุ่งขึ้น
หากผมอยู่เพียงลำพังในค่ำคืนนั้น
ผมโทรหารุ่นพี่ฅนหนึ่ง เพื่อขอให้เขามานอนเป็นเพื่อน
เพื่อผมจะขอยืมความเชื่อของเขามาใช้ ให้ไปโบสถ์ได้ในวันพรุ่ง

เช้าวันอาทิตย์รุ่งขึ้น
ตั้งแต่ก้าวแรกที่เหยียบเข้าไปในห้องประชุมคริสตจักร ประมาณ ๘ โมงครึ่ง
จนกระทั่งขึ้นรถเมล์กลับบ้านประมาณ ๕ โมงเย็น
พระเจ้าพูดกับผมตลอดทั้งวัน
ทั้งพูดผ่านคำเผยพระวจนะระหว่างนมัสการ พูดผ่านพี่น้องบางฅน
พูดกับผมส่วนตัว ผ่านทางการสนทนาของฅนอื่น (ไปแอบฟังเขา ว่างั้นเหอะ)
หรือแม้แต่แผ่นกระดาษที่มีฅนลืมไว้บนโต๊ะกินข้าว

ถ้อยความแรกของวันนั้น พระเจ้าบอกว่า การเห็นปัญหานั้นดีแล้ว
แต่การแก้ปัญหาต้องเริ่มจากตัวเราก่อน ผู้อื่นภายหลัง
เริ่มจากภายในสู่ภายนอก ไม่ใช่ออกไปข้างนอกแล้วแก้ปัญหาเข้ามา

พระเจ้ายังพูดกับผมอีกหลายเรื่อง
จนสุดท้ายก่อนกลับบ้าน ผมสัญญากับพระเจ้าด้วยความเต็มใจว่า
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่ทิ้งพระเจ้าและคริสตจักรของพระองค์"
ผมขอพระเจ้าว่า
"หากพระเจ้าทรงโปรด เมื่อพระองค์ให้ผมเห็นแล้ว ก็ขอให้ผมได้มีส่วนช่วยด้วย"
คำสัญญาส่วนตัวซึ่งพระเจ้าให้ผมกลับมาหลังจากเหตุการณ์นี้ คือ
พระเจ้าให้มือซ้ายไว้ใช้ซ่อม และให้มือขวาไว้ใช้สร้าง

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว
มีหลายครั้งที่ผมรู้สึกเบื่อหน่าย ผู้ที่เรียกตัวเองว่า คริสเตียน
ผู้ที่ป่าวประกาศว่า ตนรู้จักพระเจ้า
จนอยากจะหลบไปใช้ชีวิตตามใจตัวเอง ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับใคร
(ซึ่งอันที่จริง ผมก็ทำไปแล้ว)
แต่เหตุการณ์ในวันนั้นก็จะผุดขึ้นมาเตือนใจอยู่เสมอ

แม้บางช่วงของชีวิต อาจเข้าใจหรือเชื่อบางเรื่องผิดแปลกไป
อาจจะหมดหวังท้อแท้ จนใช้ชีวิตตามใจตัวเอง
ใช้ชีวิตอย่างฅนที่ต้องการจะฝังอดีตของตัวเองไว้
แต่พระคัมภีร์ที่ว่า การมีชีวิตอยู่เพื่อพระคริสต์
ปณิธานว่า ขอเป็นส่วนหนึ่งเพื่อช่วยให้คริสตจักรเติบโตขึ้น
ก็ยังคงก้องอยู่ในใจตลอดมา

ณ วันนี้ ผมพูดเสมอว่า ผมไม่ใช่ฅนเก่งอะไร ออกจะโง่ด้วยซ้ำ
ผมไม่ใช่ฅนดีอะไร ผมทำบาปมากมายแค่ฅนอื่นไม่เคยรู้ ไม่เคยเห็น
แต่ผมก็ยังเป็นผม และผมก็จะทำในสิ่งที่ผมเชื่อ

"for Christ; what ever we can, we could"
"เพื่อพระคริสต์แล้ว อะไรที่เราทำได้ เราควรทำ"

(ความจริงแล้ว พระเจ้าทรงกระทำได้ทุกสิ่ง
อยู่ที่ว่า เรา จะยอมให้พระเจ้าใช้ชีวิตของเราไหม)

การทดลองของพระเจ้า

เมื่อผมยังเด็ก ผมถูกสอนว่า การทดสอบมาจากพระเจ้า การทดลองมาจากมาร
การทดสอบมีเพื่อให้เราผ่าน เป็นน้ำพระทัยของพระเจ้าให้เราเจอ
ส่วนการทดลองนั้น มีเพื่อให้เราล้มลง เป็นเจตน์จำนงค์ของซาตาน...

ผมเชื่ออย่างนั้นสุดใจ...

ผ่านไปราวสิบกว่าปี เมื่อความคิดเริ่มเติบใหญ่ขึ้น เริ่มอ่านพระคัมภีร์เองเป็น
กรณีคลาสสิคของชีวิตท่านโยบ การเข้าถิ่นทุรกันดารของพระเยซู
รวมถึงคำอธิษฐาน ณ สวนเกซเซมาเน และ ที่เนินเขาโกละโกธาของพระองค์ด้วย
ความจริงที่บันทึกอยู่ในพระคัมภีร์เหล่านี้ เริ่มสร้างความสับสนให้กับผมทีละน้อยๆ
มีหลายคำถามที่ไม่สามารถหาคำตอบได้อย่างกระจ่าง แม้ฟังดูเป็นคำถามพื้นๆ ธรรมดา
ผมเริ่มเห็นว่า สิ่งที่อยู่ในพระคัมภีร์ แม้จะคล้ายๆ กัน แต่มันช่างไม่สอดคล้องกับสิ่งที่เคยถูกสอนมาเสียจริง

ยิ่งเมื่อมาอ่านพระคัมภีร์ในภาษาเดิม และฉบับคิงเจมส์
ยิ่งพบความขัดแย้งในการตีความและความผิดพลาดในการแปล
รวมทั้งยังมีการลดทอนความหมายดั้งเดิมของพระคัมภีร์ไปมาก

ตอนนั้น ผมเริ่มมองว่า ทั้งการทดสอบและการทดลองนั้น
ต่างก็เป็นเหตุการณ์เดียวกันที่ล้วนอยู่ในการดูแลของพระเจ้า
พระเจ้าอยากให้เราผ่านและเรียนรู้จากสถานการณ์นั้นๆ
ขึ้นอยู่กับความเชื่อของเรา ว่าจะเป็นเช่นไร
หากเราเชื่อว่าเป็นสถานการณ์ที่มาจากพระเจ้า เราก็จะมีกำลังและผ่านพ้นไปได้
แต่หากเราเชื่อว่า มาจากมาร เราก็จะล้มลง
เข้าทำนองว่าในสถานการณ์เดียวกัน จะเป็นอย่างไรขึ้นอยู่กับเราเลือกเชื่อและเลือกมอง
เหมือนกับว่าเป็นคนละด้านของเหรียญ ซึ่งจะเป็นพรต่อเราหรือไม่ ก็ขึ้นกับสายตาและมุมมองของเราเอง

มาถึงวันนี้ เมื่อเช้านั่งๆอยู่ ก็มีความคิดก็ผุดขึ้นมาในใจว่า พระเจ้านี่อยากให้เรารู้จักตัวเองนะ
ข้อพระคัมภีร์หลายข้อผุดขึ้นมาในหัว (ใจ) อย่างต่อเนื่อง
ให้เห็นว่าพระเจ้านี่เป็นนักลองใจตัวยง (แต่พระองค์ไม่ได้ล่อลวงเราให้หลงนะ)
พูดยังงี้ ไม่ได้บอกว่าผมจะไปทำแบบพระเจ้า ด้วยการเที่ยวไปลองใจคนนู้นคนนี้นะครับ

พระเจ้าลองใจเรา เพื่อให้เรารู้จักตัวเอง เพื่อประโยชน์ของเรา
มากไปกว่านั้น พระเจ้าจัดสถานการณ์ต่างๆได้อย่างพอเหมาะกับเรา
ซึ่งมันไม่มีมนุษย์หน้าไหนทำได้เช่นพระองค์

ผมเชื่อว่า การทดลองของพระเจ้าจึงไม่ใช่เรื่องของการสอบผ่านหรือสอบตก
แต่เป็นเรื่องของการรู้จักตัวเอง ยอมรับตัวเอง และรับการฝึกฝนชีวิต
เพื่อเราจะได้แข็งแรงและมั่นคงขึ้นในพระคุณของพระเจ้า

นอกจากเรื่องการทดลองของพระเจ้า ยังมีอีกหลายต่อหลายเรื่องที่ผมเคยถูกสอนมา
ไม่ใช่ว่าทั้งหมดนั้นผิด แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดนั้นถูก
เพียงแต่ส่วนใหญ่จะถูกแปรรูปและปนเปื้อนความคิดวิธีการของมนุษย์ลงไปแล้ว
และถูกนำเสนอมาในรูปแบบ อาหารบริสุทธิ์ ซึ่งมันทำให้ผมไม่ได้ระวังตัว
ยิ่งนานวันที่กินเข้าไป ก็สะสมพิษเอาไว้โดยที่ผมไม่รู้ตัว
กลายเป็นกรอบหนาๆ ที่ส่งผลต่อหลักความเชื่อและการมองโลกในชีวิตของผมอย่างมากอยู่หลายปี

บ่อยครั้งทีเดียว ที่มันทำให้ผมไปจดจ่ออยู่กับเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
ยกตัวอย่าง เช่น คำถามประเภท ทำงานที่ไหนคือน้ำพระทัยพระเจ้า
ใครคือคู่น้ำพระทัย ทำอย่างไรจึงจะถวายเกียรติพระเจ้า อะไรที่ล้วนผิวเผินทำนองนี้
เราคิดเยอะไป (แบบคนไม่มีพระเจ้าคิด) เยอะจนเหนื่อย
ทั้งที่เรื่องน้ำพระทัยพระเจ้านั้นเรียบง่ายจนน่าตกใจ คือ คุณเชื่ออย่างไร คุณทำอย่างนั้น
(ขอย้ำว่าเชื่อ มิใช่ งมงาย และคุณต้องยินดีรับผลของความเชื่อของคุณด้วยนะ)
รวมถึงเรื่องอื่นๆ ที่คำตอบของพระเจ้าล้วนเรียบง่ายแต่ทว่าลึกซึ้ง...

ความผิดพลาดล้มเหลว มันเป็นเรื่องปกติของชีวิต
พระเจ้าทรงครอบครองและควบคุมอยู่ ไม่ใช่ตัวเรา
แผนการณ์และความคิดอาจจะเป็นของเรา แต่คำตอบก็มาจากพระเจ้า จริงไหม

ไม่ต้องกลัวว่าจะผิดพลาด จงกล้าหาญที่จะยอมรับความล้มเหลว
เพราะพระเจ้าทรงใช้ทุกอย่างร่วมกันเพื่อเป็นผลดีแก่เรา
พระเจ้าผู้ทรงเฝ้าระวังชีวิตของเราอยู่ไม่เคยหลับ พระองค์พร้อมช่วยเราเสมอ
พระเจ้าทรงอยู่ใกล้แค่คืบ พระเจ้าทรงใส่ใจเรา เส้นผมเราทุกเส้นก็ทรงนับไว้แล้ว
พระองค์เป็นพระเจ้าของคนเป็นมิใช่คนตาย พระเจ้าทรงประทานพระวิญญาณบริสุทธิ์เป็นผู้ช่วยเรา
พระเจ้าไม่ได้มาเพื่อช่วยคนที่แข็งแรงดี แต่พระองค์มาแสวงหาคนที่บาดเจ็บฟกช้ำ เพื่อช่วยให้เขาหายดี...
ถ้าจะให้ผมเขียนต่อ ก็คงเขียนได้อีกหลายหน้า

ลองเปิดกะโหลกหนาๆ ออกซักนิด อาจจะเห็นชีวิตที่พระเยซูทรงให้เราแล้วอย่างบริบูรณ์ชัดเจนมากขึ้น

ไม่ต้องคิดเผื่อใคร ซุงทั้งท่อนในตาตัวเราเองนี่แหล่ะ เอาออกก่อนเลย

บทความนี้ ไม่ได้จะเขียนว่าใคร ออกจะเขียนเตือนใจตัวเองด้วยซ้ำ
และอยากจะแบ่งปันว่าตอนนี้ผมเชื่ออย่างนี้นะ หากจะเป็นประโยชน์กับคนอื่นบ้าง ผมก็ดีใจด้วย
แต่หากทำใครให้รู้สึกระคายเคือง ก็ขออภัยล่วงหน้านะครับ

ขอพระเจ้าอวยพรทุกหัวใจที่รักและแสวงหาพระองค์
ให้มีเสรีภาพแท้ (ซึ่งได้รับมาแล้ว) ในการใช้ชีวิต (นิรันดร์) ร่วมกับพระเยซูคริสต์ครับ

Your grace is enough.

why God's grace is enough?
because God's grace beyond our standing,
it's not what we deserved but about what we not deserved.

it's enough because we absolutely never known what will be received in the next coming.

thanks God, Your grace is enough.


ทำไมพระคุณของพระเจ้าถึงเพียงพอ?
เพราะว่า พระคุณของพระเจ้า เกินความคิด ความเข้าใจของเรา
มันไม่ใช่สิ่งที่เราสมควรได้รับ แต่เป็นสิ่งที่เราไม่สมควรจะได้รับต่างหาก

มันเพียงพอ เพราะเราไม่มีวันที่จะรู้ได้จริงๆหรอกว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น

ขอบคุณพระเจ้า แค่พระคุณของพระองค์ ก็พอแล้ว

รู้จักรักเป็น

เคยคิดไหมว่า ทำไมเราถึงไม่เห็นความดีงามในชีวิตของคนอื่น
เพราะเราไม่รักเขาหรือเปล่า

พระคัมภีร์บอกว่า ผู้ใดไม่รักก็ไม่รู้จักพระเจ้า...
เพราะเราไม่รักเขาหรือเปล่า เราจึงมองไม่เห็นความดีงามในตัวเขา
มองไม่เห็นความเป็นเหมือนพระเจ้าที่อยู่ในตัวเขา

ปัญหาไม่ใช่เพราะเขาไม่ดี แต่เพราะเราไม่รักเขาต่างหาก
ปัญหาไม่ใช่เพราะเขาทำตัวไม่น่ารัก แต่เพราะเราไม่รักเขาต่างหาก
อาจจะเพราะเราไม่รักตัวเอง
หรือคิดว่ารักตัวเองแล้ว แต่ยังรักตัวเองไม่เป็น
พูดง่ายๆ อาจเป็นเพราะเราไม่รู้จักความรัก

... ผู้ใดไม่รัก ก็ไม่รู้จักพระเจ้า เพราะพระเจ้าทรงเป็นความรัก...

พูดง่ายๆ อาจเป็นเพราะเราไม่รู้จักพระเจ้า...
รู้จักพระเจ้าแบบที่พระองค์เป็น ไม่ใช่แบบที่เราคิดว่าพระองค์เป็น

แล้วถ้าไม่รู้จักพระเจ้า อย่ามาหลอกกันเสียให้ยากว่ารู้จักความรัก
เพราะพระเจ้าทรงเป็นความรัก

รัก แล้วจะรู้จักพระเจ้า
รู้จักพระเจ้า แล้วจะรักเป็น

ดังนี้แหละเราจึงรู้จักความรัก โดยที่พระองค์ได้ทรงยอมสละพระชนม์ของพระองค์เพื่อเราทั้งหลาย

ไม่มีผู้ใดมีความรักที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ คือการที่ผู้หนึ่งผู้ใดจะสละชีวิตของตนเพื่อมิตรสหายของตน

ถ้าความดีงามยังมองไม่เห็น
เรื่องตายแทนกันคงเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้สำหรับหลายคนที่หัวใจยัง “ขาด” ความรัก

ตลกดีไหม คุณงามความดีของคนอื่น กลับเป็นมุมมองเรื่องของเรา

หากคนเรา “รักเป็น” มากเท่าไหร่ เราคง “เห็น” โลกนี้น่าอยู่ขึ้นอีกเยอะ

อานุภาพของ “รัก” นี่ มันช่างยิ่งใหญ่จริงๆ

ความรัก จินตนาการ ความรู้

พระคัมภีร์ บอกว่า “ความรู้นั้นทำให้ลำพอง แต่ความรักเสริมสร้างขึ้น” (1คร. 8: 1)
ไอน์สไตน์ บอกว่า จินตนาการสำคัญกว่าความรู้
ผู้ชายคนหนึ่ง บอกว่า ความรักทำให้คนมีจินตนาการ...

คนมีจินตนาการชอบนึกถึงนู่นนี่นั่นโน่น ยิ่งรู้ว่าพระเจ้ารักเรา ก็ยิ่งจินตนาการว่าพระเจ้าจะทำเรื่องนั้นอย่างไร เรื่องนี้อย่างไร จะอวยพรเราอย่างไร แต่

ดังที่มีเขียนไว้แล้วว่า “สิ่งที่ตาไม่เห็น หูไม่ได้ยิน และไม่เคยได้เข้าไปในใจของมนุษย์ คือ สิ่งที่พระเจ้าได้ทรงจัดเตรียมไว้ให้แล้วเพื่อคนที่รักพระองค์” (1คร. 2: 9)

ดังนั้น คนที่มีจินตนาการสูงๆคนไหนที่รักพระเจ้า ก็รู้ไว้ได้เลยครับว่า สิ่งที่พระเจ้าเตรียมไว้ให้เรา มันเกินกว่าที่เราจินตนาการไว้แน่ๆครับ
ที่สำคัญ บางช่วงขณะระหว่างทาง พระเจ้าอาจให้บางอย่างที่เราไม่ชอบ ระวังความรู้ของเราจะทำให้เราลำพองจนปฏิเสธวิถีทางของพระเจ้านะครับ เพราะ

“เรารู้ว่า ทุกสิ่งทำงานร่วมกันเพื่อการดีแก่คนที่รักพระเจ้า ผู้ซึ่งได้รับการทรงเรียกตามพระประสงค์ของพระองค์” (รม. 8:28)